Więcej zimy w Sztokholmie

27 lutego, czwartek. Rano pod oknem:

i naprzeciwko:

a więc znowu napadało (wczorajszy śnieg stopniał do wieczora). To miło zobaczyć śnieg na wysokości kilkunastu metrów npm, chociaż na trochę. Znowu zapowiadają ocieplenie i małe szanse na atak zimy tej zimy. Wieczorem pożegnalny śnieg na Arlandzie:

Dopiero co zakończyli pryskać samolot płynem zabezpieczającym przed oblodzeniem, stąd kałuża pod skrzydłem. To właśnie tutaj był wypadek samolotu, który zaraz po starcie, oblodzony, spadł z powrotem na ziemię. Na szczęście w olbrzymią zaspę śniegu. Ofiar nie było, ale szybko wprowadzono na wszystkich "zimnych" lotniskach zabezpieczanie (potrzebne tylko w określonych warunkach atmosferycznych). Bywałem już wtedy często na Arlandzie.
Na północy Szwecji zima jest porządna, minus dziesięć w Kirunie i kupa śniegu. Znajomy Japończyk właśnie tam był i widział dwie wspaniałe zorze polarne, ale w odróżnieniu od swoich teściów nie próbował psiego zaprzęgu. Zimowe wizyty w Kirunie to ulubione zajęcie Japończyków i Chińczyków, podobno teraz jest ich tam zatrzęsienie. W pracowni, którą odwiedziłem, jest w tej chwili troje Chińczyków i czterech Japończyków, więc przy wspólnym obiedzie  niekończące się rozmowy o COVID 19...

Zima w Sztokholmie

26 lutego 2020. Środa Popielcowa. Krótki wypad do Sztokholmu w sprawach zawodowych. Wczoraj rano na lotnisku w Warszawie można było zobaczyć z samolotu kołującego na start taki widok:

Nad chmurami było trochę lepiej (właściwie z definicji):

a w okolicach Sztokholmu panowała już ładna pogoda:

Przede wszystkim wszędzie dużo wody. I sztokholmskie przedmieścia:

Dalej na północ bardziej sielsko:

 

Lotnisko Arlanda z wysoka:

i z bliska:

A dzisiaj rano, kiedy wyjrzałem przez okno:

To podobno pierwszy śnieg tej zimy, a starczyło go tylko dla osiedli na południe od centrum Sztokholmu. Zapowiadają jednak dalsze opady.


 

Czternaście stopni

Sobota, 15 lutego.Chodzi o czternaście stopni Celsjusza, które pokazywał w porywach (stabilnie 12 - 13 C) autokarowy termometr w czasie przejazdu przez Austrię w drodze powrotnej do Polski. Kilka zdjęć z trasy:

 

 

 

 

 

Na zakończenie kilka plotek austriackich:
1) Dla miłych pań: na stoku należy mieć warkocz, a najlepiej dwa, zwłaszcza, jak się jest nastolatką (ale w żadnym wieku nie zaszkodzi); powinien powiewać spod kasku w czasie jazdy.
2) Dla piwoszy: Tu wszystkie lokalne browary mają wersję bezalkoholowe, włącznie z białym pszenicznym. Znalezienie alkoholu we krwi osoby, która miała wypadek na stoku anuluje ubezpieczenie (ale nie wszystkim to przeszkadza).
3) Dla nostalgicznych: Po dokładniejszej analizie doszedłem do wniosku, że Gross Glocknera nie mogłem zobaczyć z miejsc, które odwiedziłem. Tym bardziej nie mogłem zobaczyć schowanego za nim szczytu Grosser Muntanitz (3232 m npm), jedynego szczytu w Alpach Austriackich, na który kiedyś wszedłem (razem z moją córką, drugi nasz wspólny alpejski szczyt leży w Alpach Delfinatu, i to wszystko, jeżeli chodzi o moje alpejskie wejścia).

PS. Dodałem zdjęcia do wpisu "Katschi"

Turracher: w pułapce

Piątek, 14 lutego. Ostatni dzień nart. Znowu skrótowo, bo trzeba się pakować. W Turracher jeździ się po obu stronach doliny, przejazd pod szosą, w drugą stronę, leciutko pod górkę, można się złapać liny. Przez niewielkie jeziorko przeciąga narciarzy śnieżny traktorek. Bardzo dużo małych dzieci na trasach.
Zdążyłem zjechać dwa razy z najwyższego punktu w ośrodku, około 2000 m npm, ogrzewana kanapa, pod szczytem Kornock, 2205 m npm, zanim zamknęli wyciąg z powodu wichury (też kilka innych). Jak wszyscy, przerzuciłem się na przeciwna stronę doliny, i jak wszyscy wpadłem w pułapkę. Orczykiem podjeżdżamy w górę i można zjechać do początku orczyka albo pod sąsiednią kanapę Zirbenwaldbahn, co wszyscy robimy. Z górnej stacji można zjechać z powrotem do orczyka lub ... do jej dolnej stacji. Istniejący łącznik do dwu dalszych wyciągów i trasy FIS (tylko czerwonej) był zamknięty. Kolejek takich jak pod dolną stacją Zirbenwaldbahn nie widuje się nawet w Polsce (jak twierdzą narciarze bardziej doświadczeni niż ja, ale czekanie nie trwało dłużej niż 10-15 minut, więc sami oceńcie; kanapa jest ośmioosobowa). Na szczęście otworzyli z powrotem "wysokie" wyciągi i na zakończenie (mojego) sezonu dało się jeszcze pojeździć bez kolejek.
Kilka widoczków z okolicy Turracher, robionych zresztą w wichurze zacinającej porywanym ze zboczy śniegiem:

Idzie zadyma:

Z małego aparatu:

Fotografia wiatru? I widoczek ze stoku:

W dolinach, dla miłośników biegówek też jest coś przygotowane:

To jest akurat trasa biegowa (wcale długa) w Bad Kleinkirchheimer, przez które dzisiaj znowu przejeżdżaliśmy ze względu na termy, z których część naszej drużyny chciała skorzystać po nartach (zjazdowych). (robione z jadącego autobusu).

 

Katschi

Czwartek, 13 lutego. Katschi to pieszczotliwe określenie ośrodka narciarskiego Katschberg. Domyślacie się prawdopodobnie, że dzisiaj jeździłem bardzo rozważnie, co poskutkowało przejechaniem 27 kilometrów tras narciarskich bez upadku i tylko z jednym zatrzymaniem się na trasie, kiedy to postanowiłem na zalodzonej ściance przeczekać deszcz krawędziowców i snołbordzistów, przelatujących przede mną i za mną z dużą szybkością i częstotliwością. Muszę tu dodać, ze na tej ściance nosiło mnie od brzegu do brzegu, więc dawałem im niewielkie szanse na nie trafienie we mnie. A kilometry łatwo policzyć, bo ośrodek ma długie trasy, a więc przejechałem 2x6 km, 2x5 km, 2x1.5 km (łącznikowe) i 1x2 km, wszystkie czerwone. Komu się nie chce liczyć, może sobie uruchomić odpowiednią aplikację w komórce i dowie się dodatkowo z jaką szybkością jechał (ostrzegali mnie jednak, że przy niskich temperaturach bateria szybko się zużywa i aplikacja wariuje).
W ośrodku można jeździć po obu stronach doliny i jest nawet łącznikowa nartostrada przez wieś. Ja jeździłem na górze Aineck, 2220 m npm, na szczyt wjeżdżałem krzesełkami z miejscowości Katschberghohe, 1641 m npm, a wracałem 5 km nartostradą. Krzesełka zamknęli wczesnym popołudniem z powodu silnego wiatru, ale ja i tak zakończyłem swoje jeżdżenie.
Więcej jeździłem po przeciwnej stronie szczytu, gdzie można było zjechać na dół nartostradą A1, czerwona, 6 km, na poziom 1066 m npm i wrócić na szczyt 3 gondolkami, z 1.5 km zjazdem łącznikowym. Szczytową gondolką rzeczywiście po południu nieźle miotało, ale chyba jej nie zamknęli, bo wszyscy nasi zdążyli wrócić na 16-tą do Katschberghohe.
Lodowata wichura nie pozwalała rozkoszować się robieniem zdjęć, a szkoda, bo była lampa i wspaniałe panoramy.
Większość z nas uznała ten ośrodek za najlepszy z dotychczas przez na odwiedzanych, przede wszystkim ze względu na długie trasy (też świetne czarne) i duże urozmaicenie terenu. Wichura co prawda zwiewała śnieg do czystego lodu np. z prawej części trasy, ale gromadziła go na lewej części, tak że nawet w tych warunkach jazda była przyjemna.
Wieczorem wyjazdowa kolacja na pobliskim, średniowiecznym zamku Sommeregg, z późnym powrotem, więc nie mam czasu na przeglądanie zdjęć. Postaram się dodać je później.
Trochę gór dla ich miłośników:

 

 

 

Widać jak wiało?
A teraz zamek, znany z Muzeum Tortur, ale myśmy tam byli po prostu na kolacji:

 

 

 

Na ostatnim zdjęciu mistrz ceremonii (z tamburynem), wybrany przez nas król, jego błazen, w tyle grzesznik w dybach i obok nich sędzia i kat w jednej osobie.  

Na lodowcu

Środa, 12 lutego. Zamiast wstępu zdjęcie dolnej stacji kolejki (1200 m npm):

Ośrodek narciarski na lodowcu Moelltaler. Od parkingów kolejka szynowa, podobna do tej na Gubałówce, zabiera jednorazowo do 180 osób na najniższe piętro doliny. Tyle że jedzie w skalnym tunelu pokonując trasę 4800 m długą w niecałe 8 minut (sprawdzone!). Ze stacji końcowej (2100 m npm) gondola zabiera ludzi do kolejnej stacji na 2800 m npm. Stamtąd wyciągi krzesełkowe (kanapa i krzesełkowy, tylko kanapa była czynna) pną się w pobliże szczytu Schareck, 3122 m npm:

Akurat przechodziła chmura z bardzo silnym wiatrem i śniegiem. Podwójny wyciąg po lewej stronie, a na wprost czerwona Jedynka. Pokazywało się też czasami słońce:

Jesteśmy w Wysokich Taurach; jeden z tych dwu szczytów, które było widać tylko przez chwilę, to prawdopodobnie Gross Glockner, najwyższy szczyt Austrii:

Za to pokazał się ładny widok na Alpy Karynckie (chyba):

Jeszcze kilka obserwacji narciarskich. Okresami, ze względu na mgłę i jakieś szczególne oświetlenie, nie można było rozróżnić elementów powierzchni śniegu i nie było właściwie wiadomo po czym się jedzie, aż do zaburzeń równowagi - skarżyło się na to wiele osób. Ja trzy razy się wywaliłem, w tym dwa razy na bardzo łagodnym nachyleniu. Co ciekawe, stwierdziłem że po wywróceniu się na płaskim bardzo trudno jest wstać na nogi - musiałem odpinać narty.
W Austrii akurat ferii szkolne, więc wszędzie kłębił się tłum młodzieży w zorganizowanych grupach. Na szczęście trasy są tu szerokie.
Ośrodek narciarski na lodowcu Moelltaler działa też w lecie, ale trudno powiedzieć, gdzie ten lodowiec właściwie jest. W każdym razie wspomaga go duża ilość armatek śnieżnych stacjonarnych i przenośnych (na zdjęciu, górna stacja gondolki):

Święty Oswald

Wtorek, 11 lutego. Pogodny dzień, chociaż jeszcze przed szóstą rano mocno padało. Jedziemy do ośrodka w miejscowości Święty Oswald, położonego po przeciwnej stronie doliny do ośrodka, gdzie jeździliśmy pierwszego dnia. Św. Oswald to albo anglo-saksoński król Północnej Umbrii z pierwszej połowy VII wieku lub angielski biskup z X wieku. Ale teraz to przede wszystkim narty. Odwiedza mnie austriacki kolega, jeździmy razem, ale jestem dzisiaj wyraźnie zmęczony. Kilka widoków, niestety nie rozszyfrowanych w szczegółach: skaliste góry to Alpy Karynckie i Alpy Julijskie z (prawdopodobnie) Triglavem. Niestety mapy w komórkach nie za bardzo pomogły.
Górna stacja gondoli:

Trasy Bad Kleinkirchheim (z pierwszego dnia):

No i góry: