Raiatea 1,2,3: Taputapuatea

Wtorek, środa i czwartek, 7-9 maja. Opoa na wyspie Raiatea. Jak tu doleciałem już było opisane. Z lotniska odebrał mnie Cyryl (Cirille), zawiózł najpierw do sklepu (jestem tu na własnym utrzymaniu) a potem do swojej Oviri Lodge. Przyznam się, że poszedłem spać, a po południu pisałem i przywykałem do tutejszej temperatury. To miło nie mieć nic do roboty, kiedy jest powyżej 30 C. W środę z rana też się byczyłem, zresztą późno wstałem, ale po południu popływałem trochę i wypróbowałem kajaki, jakie tu mamy do dyspozycji, a dokładniej dwie jedynki, są oprócz tego jeszcze dwa kajaki dwuosobowe. Zwykle służą do podpłynięcia na małą motu (wysepka na rafie koralowej), gdzie można pływać z fajką i obserwować podwodne życie (snorkeling).  Kajaki są podobne do tych, na których pływałem na Aitiutaki:

Kayaks: I used that with paddle or red one

Pod wieczór wybrałem się kajakiem przez zatokę na przeciwległy cypel, gdzie leży Taputapuatea, czyli najważniejsze marae w Polinezji. Przypływali to wodzowie, a’iki, poszczególnych wysp, żeby otrzymać swoją inwestyturę. Podobno nawet z Nowej Zelandii. I ja tu przybyłem z daleka tylko ze względu na to marae, ale jedynie po to, aby je obejrzeć. Podwójne tapu (tabu) w nazwie mówi samo za siebie. Jest to właściwie kompleks przynajmniej 5 marae. Oczywiście wszystko odbudowane poczynając od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Klasyczne marae z Wysp Towarzystwa to wybrukowany płaskimi kamieniami prostokąt z kamienną platformą na jednym końcu, obudowaną olbrzymimi blokami i wypełnioną kamieniami:

Marae Taputapuatea

Ahu (the platform) of a smaller nearby marae

Ta platforma nazywa się … ahu i była miejscem przeznaczonym dla przodków i bogów. Na samym marae i w jego pobliżu stało wiele drewnianych konstrukcji w tym domy, totemy i wysokie stoły do składania ofiar. Ofiary spożywały ptaki, co było traktowane jako znak zadowolenia ze strony bogów. Oficjalne wejście od strony morza znajdowało się pomiędzy dwoma marae położonymi tuż nad brzegiem:

Official entrance from the see between two marae

Tutaj, przy tym kamieniu, wódz zostawał wodzem:

The stone of chiefdom

Tylna ściana ahu Taputapuatea zbudowana z wielkich bloków koralowych (jak prawie wszytko tutaj):

Huge coral stones (over 2 m high) were used to build this main ahu

Wracam przez zatokę o zmierzchu, zaskakuje mnie głośny harmider ptaków dochodzący z górskiej dżungli po mojej stronie.

W czwartek wstaję wcześnie i znowu płynę do Taputapuatea. Niebo nad głową i Internet zapowiadają deszcz, ale jednak rozpogadza się. Część powyższych zdjęć została zrobiona w czasie tej porannej wycieczki. Po powrocie odpoczywam na plaży w plastikowym leżaku i próbuję pstryknąć strasznie płochliwe kraby biegające wzdłuż linii zasięgu fal:

Crab (not so easy to get)

Po południu trochę wiosłuję, przecież rzadko mam taką okazję, ale wieje silny wiatr i na otwartej przestrzeni jest spora fala, więc zbyt daleko się nie zapuszczam.

Co ciekawe, na sąsiedniej wyspie Bora Bora było podobne ogólnopolinezyjskie centrum ceremonialno-religijne, a więc były jakby dwa stowarzyszenia. Niektóre klany z Bora Bora należały do centrum na Raiatei i odwrotnie. Podobny podział istniał wśród klanów na innych wyspach. Obecnie tylko Taputapuatea ma publicity, ale na planszach wspominają też o Bora Bora jako (byłym) konkurencyjnym centrum. Taputapuatea został wpisana w 2017 roku w Krakowie na ogólnoświatową listę dziedzictwa kulturalnego ludzkości. Marae na Wyspach Towarzystwa zaczęły być budowane w XV wieku.