Rarotonga 1

Poniedziałek, 14 sierpnia, czasu lokalnego. Rozpoczyna sie druga polowa mojej wędrówki po pustyniach i oceanach. Dokładnie 3 tygodnie temu wyleciałem z Warszawy. 
Widok z mojego apartamentu w parterowym szeregowcu na Rarotonga mam swojski, kwoka z kurczętami i strzechy:

A za płotem ocean. Dlaczego go nie pstryknąłem?
Po południu robię spacer do Avarua, stolicy tego państwa. To jakieś 3 – 4 km od mojego kurortu. Tu nikt nie chodzi piechotą, jeżeli już nie jedzie samochodem to jedzie na skuterze lub motorowerze. Ale trzeba mieć kask i prawo jazdy, nawet jeżeli ktoś chciałby pojeździć na rowerze, bo i tacy się zdarzają wśród dzieci i turystów.

Rarotonga jest wyspą wulkaniczną, ale obrosłą dookoła rafą koralową. Szczyty wyglądają zachęcająco, najwyższy przekracza 600 m npm:

Są też wysokie drzewa (zagadka botaniczna: jak się nazywają? ja nie znam odpowiedzi):

W Avarua znajdują się wszystkie budynki rządowe, w tym i ministerstwo sprawiedliwości:

Znajduję również katolicką katedrę:

A więc jest i diecezja kukańska! Msze tylko w niedziele.

Cały dzień wieje bardzo silny i niezbyt ciepły wiatr. Jedyna dwójka ludzi, jakich widzę w wąziutkim (z 50 m od brzegu jest już rafa) i płytkim atolu przy moim ośrodku, ma na sobie piankowe kombinezony, a jedyną osoba w basenie jest hinduska dziewczynka kąpiąca się zwyczajem hindusek w podkoszulku. Ja też nie kwapię się do wody, ciągle czuję w sobie wirusa.

Jutro lecę na moją drugą wyspę tego archipelagu, Aitutaki, gdzie spędzę sześć dni. W końcu może trochę wakacji? Szkoda tylko, że prognozy pokazują na najbliższy tydzień bardzo silny wiatr i deszcz. 
Dan na Aitutaki, Wyspy Cooka, 15 sierpnia.